Water: aartsengel Rafaël, genezing van de geest

Mijn kennismaking met Rafaël

Aartsengel Rafaël is zo’n zachtaardige engel dat hij alleen gezien kan worden met een hart vol liefde. Dit betekent overigens niet dat je alleen met Rafaël kunt werken als je hart zuiver is. Dat zou wat zijn! Rafaël zou een beetje werkeloos toekijken als dit zo was. Is het niet juist zo dat Rafaël ons helpt om ons hart te zuiveren? Ja, dat is zo! En hoe zuiverder wij worden, hoe zichtbaarder Rafaël voor ons wordt. Ik heb hem letterlijk tevoorschijn zien komen uit een optrekkende mist. En wat was het fijn om zijn zachte glimlach op mijn ziel te zien en voelen stralen. Wat een liefde en compassie! Ik wil jullie meenemen op mijn reis naar het hart van genezing en de zachte kracht die vanuit dit hart naar de wereld uitstraalt.

Het opheffen van angsten en blokkades

Natuurlijk moest ik eerst een aantal angsten en blokkades overwinnen om met Rafaël en zijn genezende kracht in contact te komen.

Mijn verlangen en intentie om te genieten

Het was 22 februari om 22.22 uur toen ik een windvlaag over mijn gezicht voelde waaien en Michaël luid en duidelijk tegen me zei: ‘Het wordt tijd dat je ervan gaat genieten, Caroline’. Ik lag al op bed en ik was bang. Ik zou bijna zeggen, zoals gewoonlijk was ik weer eens bang. Ik was bang voor de windvlaag die ik voelde, omdat ik zo duidelijk kon voelen dat dit de engelen waren en geen opengewaaid raam. Hoe zeer ik de engelen ook heb leren vertrouwen, ik werd nog altijd bang van ze als ze zich met uiterlijk vertoon kenbaar maakten. Ik kon niet van ze genieten en dit wilde ik zo graag!

Ik sprak met heel mijn hart de glasheldere intentie uit dat ik wilde gaan genieten van de engelen, genieten van het leven, genieten van mezelf en de mensen om mij heen en genieten van alle geneugten van het leven. Ik sprak de intentie uit dat ik mijn levensenergie wilde laten stromen. En hiermee bedoelde ik stromen in een rustig kabbelend tempo. Ik wilde niet meer door allerlei emoties heen en weer geslingerd worden zoals in een hevige storm op zee. Ik wilde best de wildwaterbaan, maar dan alleen op de momenten dat het mijn keuze was om er vanaf te gaan. Ik wilde best in het diepe springen, maar alleen als ik eraan toe was. Ik wilde niet meer van de kant geduwd worden. Ik wilde stromen volgens mijn eigen voorwaarden en binnen mijn eigen bepaalde grenzen. Ik wilde mijn eigen emoties in beheer nemen en mijn eigen grenzen leren kennen en respecteren. Zo wilde ik leren genieten.

Het uitspreken van deze intentie was een heel belangrijke stap. De engelen werken altijd met onze intenties, verlangens en hulpvragen, omdat ze anders niets met ons kunnen aanvangen. We zijn wezens met een vrije wil en de engelen hebben te allen tijde onze toestemming nodig om met ons te kunnen werken.

Op het moment dat ik mijn intentie uitsprak, voelde ik me juist ontzettend heen en weer geslingerd en uit evenwicht. Het minst geringste kon mij triggeren en ik voelde me ronduit labiel. Ik wist dat dit wiebelige gevoel te maken had met mijn komende inwijding in het element water. Ik ging rechtop in bed zitten en vroeg Rafaël mijn kolkende emoties te bedaren en me schoon te wassen.

Zwemmen tussen de sterren

Ik was nog niet uitgesproken of er verscheen een nieuwe engel voor me. Hij lag languit op zijn zij op mijn bed en ondersteunde zijn hoofd met zijn hand. Er kwam een intens helder paars licht van hem af en hij keek me lachend aan. Hij zei dat hij Tomaël heette en dat hij me zou helpen. Hij was een droomengel en behoorde tot de helpers van Michaël. Ik was best verbaasd om deze engel te ontmoeten. Ik had misschien waterengelen verwacht of zo, maar geen droomengel. Hij vroeg me hem te vertrouwen en ik stemde in.

De dagen die volgden verkeerde ik in een soort droomstaat. Gelukkig had ik samen met de kinderen voorjaarsvakantie en werd er geen absolute alertheid van me verwacht die week. Ik kwam er achter dat de wereld van dromen en symbolen voor mij hetzelfde was als de kolkende zee van mijn emoties. De naam Tomaël deed me denken aan het Spaanse werkwoord tomar dat drinken of innemen betekent. Ik voelde me alsof ik drugs had ingenomen. Ik zwom tussen de sterren en ik ontdekte nieuwe dimensies. Ik dronk al deze gewaarwordingen als het ware op zonder ze met mijn logische verstand te kunnen plaatsen.

Ik leerde de dimensies kennen die zich bevinden tussen het middelpunt van onze aarde en het zwarte gat in het midden van ons melkwegstelsel. Tussen die uitgelijnde punten ging een wereld voor me open. Ik zag als het ware het overzicht tussen de lichte en donkere energieën en hoe deze twee krachten in de kosmos in balans worden gehouden. Wat me vooral is bijgebleven zijn de wezens die met hun gedachten geometrische lichtpatronen konden maken die ons structuur geven om te kunnen creëren wat we willen. Ik zag ook wezens die zich vooral met de donkere energie en materie bezig houden. Deze wezens zijn een soort bewakers van de orde. Ik zag ook een heleboel liefdevolle wezens die als een soort dolfijnen met me meezwommen. Welkom wezens van de Pleiaden, Sirius en Orion. Het was leuk om jullie te ontmoeten. Het voelde wel een beetje vreemd allemaal. Wat had dit in hemelsnaam te maken met mijn emoties? Ik begreep er niets van.

Dwalen in illusieland?

Tomaël maakte me duidelijk dat ik nogal wat oordelen had op al deze wezens in de kosmos en dat ik me hierdoor zo heen en weer liet slingeren. Hij gaf me aan dat ik geen vertrouwen had in de kosmos, dat ik geloofde dat er slechte krachten aan het werk waren en dat ik dacht dat de donkere energie en materie slecht waren. Ik had een voorkeur voor de lichte dimensies boven de donkere. Uh, ja dat klopte wel. Hij maakte me duidelijk dat alle dimensies even belangrijk en noodzakelijk zijn om evenwicht te bewaren. Ik werd uitgenodigd om alles wat ik tegenkwam te omarmen en niet langer te veroordelen, anders zou ik ronddwalen in illusieland. In het bijzonder kwam ik in contact met Akhnaton, de Egyptische farao die zich zo in de steek gelaten heeft gevoeld door de sterren. Ik mocht alle indrukken die ik van hem kreeg in liefde omarmen, ook al begreep ik er niets van. Goh, had ik de grote piramide toch nog een keer van binnen gezien… Help, was ik gek aan het worden?

‘Nee hoor’, zei Tomaël lachend, ‘je bewustzijn verruimt zich. Dat is alles’. Hij vertelde me hoe de lichte en donkere dimensies binnen ons melkwegstelsel hun equivalent hebben in de andere melkwegstelsels en de donkere ruimte tussen de melkwegstelsels in. En hetzelfde geldt voor ons eigen lichaam en de ruimte tussen de atomen in onze moleculen. We zijn zelf ook een soort miniatuuruniversum en zo is alles in het universum holografisch. Dit gaf me het vreemde gevoel dat er geen onbekende plekken in het universum zijn. Als mijn lichaam er een miniatuurversie van is en ik iedere plek van mijn lichaam kan betasten, dan kan ik ook met mijn vingertoppen tot de uiterste hoeken van het universum reiken. Was dit echt wijsheid van me? Of verloor ik me nu in new age filosofieën? Ik voelde me op zijn zachtst gezegd nogal zweverig.

Tomaël bleef me uitnodigen gewoon alles tot me te laten komen wat zich aandiende en alles met liefde te benaderen. Hij gaf aan dat alle emoties die we op aarde uitspelen een sterrengrondslag hebben. Ik begreep niet helemaal wat hij bedoelde, maar het voelde wel kloppend op de één of andere manier. Ik bleef alles met liefde benaderen, totdat er een verandering optrad in mijn waarnemingen. Ik kon de liefde ineens zien!

Love is in the air everywhere I look around

Ik luisterde naar een meditatie van Abraham Hicks over positieve gedachten, toen ik ineens een groep van ongeveer twintig wezens zag met gewaden van wit met gouden licht. Ze straalden een enorme liefde uit. Ik voelde me er erg ongemakkelijk bij. Ik werd een beetje lacherig en kreeg blije hippie associaties. Ik kreeg de neiging om zenuwachtig grapjes te maken die natuurlijk niet aansloegen en keek vervolgens maar een beetje verlegen naar de grond. Ik besefte me dat ik me gewoon geen houding wist te geven ten overstaan van zoveel liefde. Ik kon voelen hoeveel eenzaamheid en verdriet ik nog in mijn eigen hart had. Ik kon deze wezens bijna niet aan. Het was bijna te veel liefde voor mijn gebeukte en kwetsbare hart.

De wezens stelden zich aan me voor als love-angels. Ze hadden zo’n hoge liefdesfrequentie dat ze al mijn blokkades om lief te hebben lostrilden. Ik voelde hoe ik als het ware werd gereset en hoe ik al mijn oude hartenpijn kon loslaten. Ik liet los en liet los, totdat ik begon te stromen. Ik kreeg een beeld tot me van mezelf in een bootje. Ik voer over mijn eigen stromende rivier heen naar de overkant. Ik peddelde rustig in het water met deze liefdevolle wezens naast me.

Het stromen van mijn innerlijke man en vrouw

Wat ook mocht gaan stromen was het contact tussen mijn innerlijke man en vrouw. De inwijding in het element aarde had mijn innerlijke man en vrouw op hun plek gezet. Nu mochten ze samen gaan stromen binnen de dualiteit. Dit was het spel van aantrekking en verleiding. Waar heilige seks ze doet samensmelten met de aarde, laat het element water ze op een spannende manier om elkaar heen draaien en met elkaar spelen en dansen. Ik ervoer hoe mijn innerlijke man het initiatief nam en er alles aan deed om innerlijke vrouw het naar haar zin te maken. Wat een opwinding en extase! Dit uitgebreide voorspel ervaren was puur genieten!

Inwijding in het water

Mijn inwijding in het element water deed mijn zweverige, dromerige avonturen in het universum, mijn diepe vloeibare wereld van emotie en mijn spelende en flirtende innerlijke man en vrouw weer samenkomen in mijn eigen lijf. Ik voelde hoe ik weer centreerde in mijn lichaam, terwijl ik me besefte dat het helemaal niet om mijn lichaam draait. De bron van genezing ligt in de geest van de liefde. Rafaël maakte me dit op de volgende manier duidelijk.

In het beeld dat tot me kwam, stond ik op het strand aan de vloedlijn en ik keek naar de zee. Het was een bewolkte grijze dag en het regende. Ik kon bijna niet onderscheiden hoe de zee en de lucht in elkaar overgingen. Het duurde even voordat ik aan dit tafereel kon wennen. Bah! Wat een rotweer! Ik herinnerde me wat Tomaël me verteld had. Kon ik alles tot me laten komen wat zich aandiende en met liefde benaderen? Kon ik alles omarmen wat ik zag?

Ik denk dat ik wel een half uur zo heb gestaan, want het viel me echt zwaar om de neerslachtigheid van het weer te omarmen. Ik voelde me zo verdrietig en depressief worden. Was dit wel de bedoeling? Het kwam een beetje op me over alsof ik in de verkeerde film was beland.

Plotseling veranderde mijn waarneming. Ik kon als een havik ineens inzoomen op een enkele regendruppel in de grijze wolken. Ik werd er met een noodgang ingezogen. Ik drong de regendruppel in en voelde de kwaliteit van het water. Nog voordat ik aan deze nieuwe situatie kon wennen, vloog ik er al weer uit en zoefde ik op hoge snelheid de zee in. Ik kwam onder water en voelde hier de kwaliteit van het water. Ik vloog met een noodgang door de zee en werd een beetje bang. Volgens mij ging ik richting het strand en ik was bang dat ik tegen mezelf aan zou botsen. Ik stond immers nog op het strand. Ik zou me vast rot schrikken! Ik kwam omhoog uit de zee en sprong in mijn oog. Precies op dat moment kwam ik met een schok weer in mijn lichaam dat op het strand stond. De tranen schoten me in mijn ogen, omdat ik zo verdrietig was geworden van het neerslachtige weer. Althans, dat dacht ik.

Aha, dat is wat er dus gebeurde. Het was niet het neerslachtige weer! Ik was het zelf!Ik schoot zelf in mijn eigen ogen. Jeetje wat raar allemaal. Het water van de wolk, het water van de zee en het water van mijn traan zijn allemaal hetzelfde! Ik maak mijn eigen beelden. Ik raakte in de war en veegde mijn tranen weg. Ik keek weer en zag nog steeds dat alles grijs was. Het was ook nog mistig geworden. Het was echt zo troosteloos!

Het werd steeds mistiger en ik kon me niet meer oriënteren. De mist was nu overal om me heen. Weer werd ik bang. Hoe kom ik nu naar huis? Ik kan het pad door de duinen zo niet meer vinden. Ik begon te lopen in de richting van de duinen, maar ik wist niet meer zeker of ik de goede kant op liep. Ik liep een tijdje in vertwijfeling rond, totdat ik het opgaf. Dit had geen enkele zin zo. Ik besloot te wachten tot de mist zou optrekken en ik ging op de grond zitten.

Weer herinnerde ik me Tomaël. Kon ik alles omarmen wat ik zag? Kon ik de situatie zien voor wat die was? Ik was verdwaald op het strand in de mist en ik zag geen steek. In gedachten liep ik alles na wat ik allemaal had opgeschreven en ik herinnerde me de liefdevolle witgouden wezens. Die zouden me vast kunnen helpen! Ik stelde me voor dat ze me gingen helpen en de lucht lieten opklaren. Het kwam niet in me op om ze te vragen me te helpen. In plaats daarvan ging ik zelf hard aan het werk. Goed Caroline, zou het kunnen zijn dat dit een les is in overgave? Wat ik nu doe is niet bepaald overgave. Dit is de situatie fixen. Dit werkt vast niet. Ik begon inmiddels goed te balen van de situatie. Mijn angst veranderde in boosheid. Ik vond het niet leuk meer. Kon iemand even deze mist weghalen? Jongens, het is maar een visioen hoor! Zit ik in de verkeerde film?

Geen reactie. Alleen maar stilte en mist, hele dikke mist. O ja, het element water ging toch over emoties? Welke emoties had ik allemaal al gehad? Verdriet, neerslachtigheid, depressiviteit, verwarring, angst, vertwijfeling en boosheid. Ik kende deze emoties maar al te goed. Ok, ik zat dus wel in de goede film. Dit was mijn film. Zucht.

Ik ontspande me wat en besloot mijn eigen film te omarmen. Ik deed dit allemaal zelf. Ik deed mijn ogen dicht en lette op mijn ademhaling. Ik bleef een tijdje zo zitten en ademhalen, terwijl ik mijn hoofd leegmaakte. Ja, dit was beter. Ik werd me mijn innerlijke man en vrouw gewaar. Ja, die waren er ook nog. Ik deed mijn ogen weer open en ik zag dat het lichter was geworden. Het was nog steeds mistig, maar ik zou zweren dat de zon er elk moment doorheen zou kunnen breken. Ik keek om me heen, maar zag nog steeds niets. Ik voelde een nieuwe emotie. Ik voelde hoop, ik voelde blije verwachting, ik voelde spanning en sensatie alsof er elk moment iets zou kunnen gebeuren.

En toen kwam Rafaël uit de mist naar me toegelopen. Eindelijk! De mist trok op in een cirkel om ons heen. Hij ging tegenover me staan en vroeg me naar hem te kijken. Ik keek in zijn ogen en voelde hoe ik zijn zachtgroene ogen in werd getrokken. Het leek wel alsof ik in een groen kristal terecht kwam. Alles was ordelijk, overzichtelijk, kalm, rustig en liefdevol. Het drong tot me door dat het leven eigenlijk heel eenvoudig is. Liefde is eenvoudig. Het ís gewoon. Rafaël maakte me via mijn gevoelens duidelijk dat dit alles was waar het om ging. Hij praatte niet tegen me, maar glimlachte alleen maar. Ik raakte weer in verwarring want ik was toch in zijn kristallen ogen? Ik zag hem weer naar me toe komen lopen en toen pas besefte ik me dat ik helemaal niet in mijn lichaam was. Hij glimlachte weer naar me en toen drong het tot me door dat al mijn lichaamssensaties en emoties weg waren. Ik was alleen maar lichtheid en een soort neutraliteit. Ik was ook overal tegelijkertijd. Ik was geest. Ik was puur bewustzijn. Ik voelde me zuiver en schoon. Ik was altijd al zo.

Rafaël blies een zacht briesje naar me toe en ineens snapte ik het. Dit was de windvlaag die ik over mijn gezicht had gevoeld! En toen sprak hij de simpele woorden tot me ‘opdat je je zult herinneren’. Ik knipperde met mijn ogen en stond weer op het strand. De mist was weg. Eindelijk!