Stap uit de illusie en het negatieve verhaal

Ik voel de behoefte om te schrijven over mijn ervaringen op het scheidingsvlak tussen licht en donker.

Ik vraag me af of het typisch iets is voor indigo’s om zo in dit schemergebied te verblijven.

In ieder geval voel ik dat ik erover mag schrijven, zonder dit schemergebied te verheerlijken of erin te blijven hangen.

Steeds wanneer ik word geconfronteerd met duistere krachten, krijg ik de boodschap van mijn geliefd kernteam om mezelf te beschermen, mijn energie te verhogen en weer de stap het licht in te maken. En dit is inderdaad steeds het juiste om te doen!

De eerste keren dat ik me overvallen voelde door negatieve energieën, dook ik in elkaar, sloot mijn ogen, sloeg mijn handen over mijn oren en riep heel hard om Michaël. Inmiddels blijf ik gewoon zitten, blijf ik gewoon kijken en houd ik mijn oren open. Er is geen reden voor paniek, wel voor behoedzaamheid. ‘Kijk in kalmte, observeer vanuit je hart’, zegt Michaël tegen me. ‘Onverschrokkenheid is wat anders dan stoerheid.’, vult Metatron aan, ‘Het is kijken vanuit het perspectief van de eeuwige Liefde, vanuit het volledige besef van je werkelijke Zelf.’. Voor mij voelt het alsof de Liefde in mij vanuit mijn hart door mijn ogen naar buiten kijkt. Ik voel een verschil met het kijken met alleen mijn eigen ogen. Mijn eigen ogen kunnen me bedriegen. Het is heel gek om dit verschil te voelen. Het is het verschil tussen kijken vanuit mijn kleine zelf of kijken samen met de Heilige Geest.

Dit kijken met de Heilige Geest is geen vanzelfsprekendheid voor me. Ik moet steeds weer de beslissing nemen om op deze manier te kijken. Altijd zijn mijn eigen ogen sneller. Ik zie wat er niet is en moet mijn oordeel over wat ik gezien heb bijstellen. Met mijn eigen ogen kan ik hele enge dingen zien. Met de Heilige Geest valt er geen enkele duisternis te bespeuren. Mijn eigen ogen zijn enorm gespitst op het waarnemen van duisternis. Zoals ik al eerder heb geschreven, word ik op de één of andere manier tot het duister aangetrokken. Natuurlijk wil ik dit niet. Maar in plaats van ertegen te vechten, heb ik besloten te kijken, samen met de Heilige Geest.

Het klinkt heel eenvoudig. En eigenlijk is het dat ook. Het voelt echter verre van eenvoudig! Het kost me vaak moeite mijn eigen waarneming los te laten. Het doet me denken aan de keer dat ik Metatron heel hard had horen lachen nadat ik had beweerd alles te kunnen zien. Ja, ik zie ook zaken met mijn derde oog. Maar ik kom er steeds meer achter dat ik gewoon heel goed ben in illusies zien. En al die waarneming mag ik loslaten, zodat ik nog een keer kan kijken met een frisse blik.

Goed, ik voel hoe ik boven dit artikel zweef en niet echt contact kan maken met de concrete voorbeelden die ik wil benoemen. Ik zie met mijn innerlijk oog hoe Nissa turkooiskleurige kussentjes neerlegt om op te zitten. ‘Begin maar bij het begin’, geeft ze aan. Ik aarzel. ‘Het zijn allemaal maar verhalen, Caroline’, vervolgt ze. Ja, dat is het. Voor mijn gevoel moet alles kloppen, moet het waar zijn wat ik vertel. Maar wat weet ik er nou van? Dit artikel gaat over mijn erkenning dat ik niet weet wat ik waarneem. Ik vertel verhalen. Ik vertel de verhalen die heb gemaakt om hetgeen ik waarneem te begrijpen. En doen we dat niet allemaal?

Ik maak intuïtief contact met mijn verhalen en bemerk dat ze gaandeweg veranderen van donkere, angstaanjagende verhalen, naar meer lichte en liefdevolle verhalen. En dan wordt het weer donker. En weer licht. Het lijkt wel een slinger die heen en weer beweegt, maar toch langzaam een opgaande beweging maakt. Het is een spiraal omhoog. Gelukkig.

Metatron legt me uit dat een toename aan licht en nieuw bewustzijn ook weer nieuwe duistere krachten aantrekt, waardoor het steeds nodig blijft jezelf te reinigen en beschermen. Je stapt dus niet voor eens en voor altijd uit het duister het licht in, maar moet dit steeds weer blijven doen. Dit accepteren is voor mij het aller moeilijkst. Ik ben dus eigenlijk nooit klaar. Bewustzijn blijft zich uitbreiden. En dus blijven de icosaëders, zwaarden en lichtzuilen hoog nodig. En ja, ik ben extra gevoelig voor (nieuwe) duisternis, dus ik blijf voorlopig wel even bezig!

Ik voel nu een kentering in mijn emoties. Ik was van plan om mijn ervaringen met negatieve energieën te bespreken, maar ik krijg van Michaël de vraag voor mijn voeten geworpen met welk doel ik dit wil. Wat verwacht ik? Want wat ik verwacht, zal ik waarnemen. Ik kan een hoop voorbeelden noemen van mijn ervaringen met negatieve energieën, van krijsende stemmen tot zwarte gedaanten. Maar is het mijn wens om de lezer duidelijk te maken dat deze entiteiten wel degelijk bestaan en vooral heel eng zijn? Nee, het is mijn doel om licht te brengen in de duisternis.

Nissa spoorde me net aan om bij het begin te beginnen. Hiermee bedoelt ze niet mijn eerste ervaringen benoemen en dan chronologisch verder gaan. Bij het begin beginnen betekent te beginnen bij wat ik verlang. Waarom voel ik de behoefte om te schrijven over dit scheidingsvlak tussen licht en donker? ‘Het zijn allemaal maar verhalen’, zei ze daarna. Ja, ik word steeds naar het duister getrokken. Op die momenten krijg ik de neiging om mijn meer enge verhalen te vertellen. Ook nu. Daarom schrijf ik dit artikel dus, om inzichtelijk te maken wat ik doe als ik naar het duister word getrokken.

Kortom: Ik demonstreer nu wat ik beschrijf in dit artikel. Ik kijk in het duister en ik zie mijn vele voorbeelden van ervaringen met negatieve energieën. Ik voel de behoefte om hierover te schrijven. Ik haper en vraag hulp. Met dank aan mijn geliefd kernteam besluit ik vervolgens om bij het begin te beginnen. Ik herinner me mijn doel en kijk opnieuw met de Heilige Geest.

Nu kan mijn boodschap niet anders zijn dan: stap uit de illusie en het negatieve verhaal. Het bestaat niet.